Vandaag was het dan zover. Het zweefvlieg evenement voor het marketing en communicatie bedrijf Puntkomma uit Nijmegen. Het thema van dit evenement is “Bereik meer….”. Aan de hand van voorbeelden vanuit het zweefvliegen, worden de links naar het bedrijfsleven gelegd. Aspecten als “snelheid, hoogte en afstand” komen aan de orde.
Op ’t veld
Om het evenement een leuke invulling te geven heb ik een prachtige landrover geregeld. Met dank aan buurman Jeroen, staat er een landrover uit 1964 op het veld. Een bijzonder jaartal. Mijn geboortejaar!
Een lang gekoesterde wens gaat voor mijn in vervulling: “Rijden in een Landrover”!!
High tea
Voor de gasten van Puntkomma hebben we “High tea” klaar gemaakt. Alles met eigen gemaakt produkten.
We hebben klaar gemaakt: Gember koek, chocolade-rozijnen muffins, scones met jam en clotted cream, komkommer sandwiches, gerookte kip sandwisches, eiersalade, zalm salade, pistache truffels.
Vliegplezier
Wat is een mooier compliment, dan dat je gasten zeggen: “We hebben enorm genoten. Het is een bijzondere belevenis!”.
En daar is het ons om te doen. Mensen laten delen in jouw passie voor het zweefvliegen en mensen een onvergetelijke middag bezorgen. Weer leuk om te doen!
Woensdag 3 september was is het een “verplichte” rustdag. Het weer liet ons in de steek. Een depressie vanuit het westen verstoord ons zweefvliegweer. Het vliegtuig hebben we weer in de aanhanger gedaan. Het “meisje” laat je niet buiten in de regen staan.
De rustdag gebruiken we maar even om de vluchten in beeld te brengen. Hierbij een verkort overzicht van de afgelopen dagen. Vandaag heb ik onze laatste prachtige vlucht erbij gezet.
Via de link “OLC km” kun je vlucht in detail zien.
Wow! Daar schrik ik zelf even van. In 5 dagen tijd ruim 3300km afleggen…
Toelichting; Voor de OLC (OnLine Contest) wordt de afstand bepaalt door de uiterste punten, waar je gevlogen hebt. Als je een bepaalt helling twee keer vliegt, tellen de kilometers niet voor de OLC, maar wel voor je totalen gevlogen kilometers.
We hebben vandaag onze laatste vliegdag. We kunnen nu al terugblikken op een prachtige vluchten. Maar toch, als je weer twee dagen aan de grond hebt gestaan, wil je toch weer graag de lucht in nu je toch in de bergen bent.
Opbouwen
We waren vroeg uit de veren en na een goed ontbijt gaan we naar de aanhanger. Om 9:00 strak staan het zweefvliegtuig weer helemaal op te bouwen. De kap krijgt een extra poetsbuurt, zodat het filmen weer perfect gaat. De kist staat weer op plek 1 van de startrij. We zijn er klaar voor. Wat gaat het weer worden vandaag?
Briefing
De afgelopen dagen hadden we gekscherend alleen maar op de ‘sunset’ (hoe laat moet je geland zijn) zitten letten. Vandaag is het anders. We letten op de wind richting en sterkte om te kijken of er vandaag “golf” gevlogen kan worden. Als we de windsterkte horen, van meer dan 60km/h, dan weten we het. Er is grote kans om golf te vliegen. Als we buiten op het veld zijn, bemerken we twee vervelende punten:
– Er is nog geen Breeze uit het zuiden. We zouden toch behoorlijk wat wind krijgen?
– Er is behoorlijke afscherming, waardoor er nauwelijk instraling is voor thermiek.
Toch maar starten
Na 2 uur wachten oner de vleugel en allerlei lenties (golfwolken) bekeken te hebben, besluiten we toch maar te starten. We laten ons afzetten bij de grote Ceuze. De wind komt van alle kanten en Rene stuurt de kist langs de helling. met Meer dan 2m/s stijgen we langs de helling. We moeten wel meerdere malen langs de helling. Soms win je hoogte, de volgende steek verlies je het net zo hard. Uiteindelijk komen we boven de kam van de berg uit. We besluiten om eerst maar naar Tete de Clappe te gaan. We krijgen hier stevig stijgen naar 2300m. Nu kijken of we de de golf op kunnen pakken bij Pic de Bure.
Door de rotor heen
Voor de niet-zweefvliegers, die dit verhaal lezen. “Golf” ontstaat door harde wind die over de bergen heen gaat. Er ontstaat een golfpatroon over de diverse bergen, die achter elkaar liggen. Een bijkomend verschijnsel: je hebt ook rotor wolken. Kleine wolken, die als een rotor ronddraaien in het golfpatroon. Om in de golf te komen, moet je de rotor door….. Rene zegt dan: Je krijgt het niet voor niets. je mooet eerst door het dalen heen. Dit merken we aan de voorkant van de Pic. Met soms meer dan 10m/s zakken (uitgelezen uit de logfile) !! De vario meter kan het even niet bijhouden en staat gekrult in de hoek. Op de foto is te zien: 150km/h vliegen en 5m/s zakken.
Een hele belevenis om zo door een rotor heen te vliegen. We besluiten snel weg te gaan en terug te gaan naar Tete de Clappe.
Voor de eerste keer
Terug gekomen bij Tete de Clappe gaan we eerst weer hoogte pakken bij de helling. We blijven nu aan de achterzijde van de Pic. Aan de voorzijde hebben we even niks te zoeken, weten we nu uit ervaring. Vanaf 2800m hoogte wordt de lucht minder turbulent en begint het harder te waaien. Zo’n 60km/h tegenwind. langzaam scannen we de lucht af waar het meeste constante stijgen zit. Een aantal keren moeten we een 360 graden bocht vliegen om weer aan te sluiten bij de golf. Wat een belevenis. We staan praktisch stil in de lucht. De windsterkte is opgelopen naar zo’n 80km/h en we vliegen ook 80km/h. Naar buiten kijkend, merk je dat je op dezelfde plek in het dal blijft.
De golf is nog niet zo krachtig en het wolkendek belemmeren ons verder te stijgen. We besluiten verder te gaan en ons geluk te beproeven.
Nog één keer het Parcour
Ja, vandaag kan het nog. Eén keer langs het parcour vliegen. Het wolkendek is stevig, maar de wind zal voor stijgen zorgen. Waar vet stijgen is, is ook vet dalen. We hebben soms 8m/s stijgen, blijkt later uit de logfile. Het is wel hard werken aan de helling. Rene geniet er enorm van!
Nog een keer: golf
Na nog eens langs de helling te hebben gevlogen, stuurt Rene de Duodiscus nog eens richting de Tete de Clappe. Een mooie steek langs Lac de Serre Poncon. Een laatste aanblik. Bij Tete de Clappe krijg ik de stik aangereikt. “En nu jij de golf oppikken”, luid de opdracht. Beginnend met helling vliegen. Na 3000m tast ik het gebied af en ja. De golf heb ik weer gevonden. Dit keer hebben we geluk. Er is geen wolkendek, dus we kunnen even naar boven steken.
We komen tot een hoogte van zo’n 4700m. Het is heerlijk om zo je laatste vliegdag af te sluiten!
Vorig jaar had ik een aantal dagen “leermomenten” bij de Malaup (1491m) gehad, een van de huisbergen van Tallard. Zowel positief als negatief. Vandaag begint onze vliegdag wederom bij de Malaup en dan denk je er toch, met ontzag, aan terug. Misschien door het ontzag of misschien door het leerproces van de afgelopen dagen, gaat het vandaag anders. Meteen de eerste bel goed bij de Malaup. Die zit in de binnenzak! De wolken wijzen ons de weg en we besluiten richting het parcour te gaan. Onderweg pakken we twee bellen om bij te tanken. Je kijkt naar de windrichting en de structuur van het landschap. Waar kan de thermiek loskomen?
Het Parcour
We komen weer aan de voet van de Domillouse (2319m). Als je er maar vaak genoeg komt, onthou je de namen van de bergen goed. Als je er dan ook nog een stukje over schrijft….
De wind staat recht op de helling en we pakken meteen stijgen. Wat een genot.
Toch besluiten we halverwege het parcour af te buigen. De afgelopen dagen is het meerdere malen voorkomen dat roofvogels ons de thermiek aanwijzen. Nu ook. We moeten er wel even schuin voor draaien. Ik heb de foto maar bijgedraaid, zodat je een beeld krijgt wat 45graden draaien is.
Modane dal oversteken
Met twee buitenlandings velden in glijbereik steken we richting het Modane dal. Al wat eerder hebben we ons zelf weer aan de zuurstof aangesloten. We zitten nu op zo’n 3400m en kunnen met snelheden van 120 tot 150 km/h doorsteken naar het Modane dal.
Ik voel me net een proefkonijn, die beloond wordt met een pufje zuurstof als je goed stuurt. “Lekker spul”. Moeten we op terlet ook standaard inbouwen.
Val Thorens
Aan de overkant van het Modane dal ligt de gletser van het ski gebied van Val Thorens.
Links is de gletser te zien en rechts het ski dorp val Thorens, als je over de kam van de gletser vliegt.
Leuk om dit zo te zien in een ander jaargetijde. Ik ben er ook een keer geweest om te ski-en.
De volgende dag vernemen we dat het best wel bijzonder is om vanuit Tallard naar Val Thorens te vliegen. We hebben dus goed weer gehad!
Van Alp Du Huez naar de Ecrins
We besluiten terug te gaan en vliegen naar Alp Du Huez. Het is even moeilijk de thermiek hier te pakken, maar we weten naar de volgende berg te komen. Daar vinden we een prachtige 3m/s bel en tanken weer bij. We zitten aan de noordkant van de Ecrins en besluiten om er nog maar eens van te genieten. Afgelopen week hebben we de gletser “Blanc” vanaf de zuid zijde gezien. Nu van de noord zijde. Dat ziet er als volgt uit, als je er met 150km/h lang gaat!
Mont Guillaume
Aan de noordelijke punt van “Lac de Serre-Poncon”, ligt de berg “Mont Guillaume”van 2552m hoog. De wind staat zuid-west op de helling. Ideaal! Ik mag lekker langs de helling vliegen. Op het sterkste stijgen draaien, zodat je het minst hoogte verlies hebt. Rene heeft het lef om zijn telefoon uit de cockpit te houden en er een film van te maken.
Malaup by night
Rene mocht weer even om de Pic de Bure heen vliegen. Net op tijd, omdat de zon ophoud het de wand te beschijnen. Dit heeft natuurlijk invloed op het helling vliegen. Minder (hard) stijgen. Even hard werken met helling vliegen, maar uit eindelijk wel weer de top gereikt. Ik mag terug vliegen, met de opdracht om pas te landing op “sunset”. Ik steek het dal over langs het vliegveld.
Terwijl ik rustig de berg afvlieg richting de Malaup, zie ik een kist draaien. Dat kan toch niet. Het is 19:45. Ja hoor, bij de malaup kan ik nog een kwartier op een 0 tot 1m/s bel hangen. We krijgen de tijd vol.
Wederom – traditie
Het is rustig op het veld. Zijn we weer het laatste? Ik krijg van Rene een laatste opdracht voor vandaag: vanaf de Malaup, met hoge snelheid naar het veld. Ik druk de knuppel naar voren en stel de trim af. Ik hou de teller rond de 220km/h. Wat een kick. En die Duodiscus glijd strak door de lucht. Het is ook rustige lucht, dus geen enkele turbulentie. Natuurlijk vlieg ik buiten het circuit, zodat ik mogelijk anderen niet stoor. Aan het einde van onze “steek” weer rustig naar landingssnelheid. Bij het terugvliegen naar aanknopingspunt van het cicruit, kom ik via camping “Du Lac” weer in het dal. Ik krijg weer strijgen van 2m/s! Het moet toch niet gekker worden. Het is 20:00 geweest. We gaan op circuit. Een nette landing volgt, alhoewel ik mijn eerste landing beter vond. Toch tevreden, hoor. Conform traditie, blijkt het dat we de laatste zijn, als we ons startkaartje ophalen. We lezen de logger uit: gevlogen 7 uur en 52 minuten en 769km afstand. De OLC afstand is 388km. Wat hebben we samen weer genoten! Onze vlucht is op de OLC te vinde via deze link.
Vandaag, 2 september 2008, ben ik 20 jaar getrouwd met mijn lieve Marianne! Mijn vrouw is mijn eerste passie, het zweefvliegen mijn tweede….
Als je dan met je vliegmaat op het veld van Gap-Tallard staat, voel je je wel een beetje “kaal” zonder je vrouw erbij. Je kunt even niks samen vieren op deze dag. Gelukkig hebben we dit een week eerder gedaan met het gezin. Toch maar even een foto gemaakt voor deze dag. Marianne: “Op naar de volgende 20 jaren, met passie!”
